Quito
Hola vanuit het hooggelegen Quito!
De vlucht vanuit Dusseldorf is goed verlopen en Air Berlin is zeker een aanrader om vaker mee te vliegen. Goeie service, een luxe toestel met zelfs een aansluiting om je Iphone op te laden, terwijl je muziek luistert. Alle drank was bij de prijs inbegrepen, en de steward vond het maar raar dat wij niet, zoals de meeste Duitsers om ons heen, 's ochtends om 9 uur aan de wijn en de cognac begonnen...
American Airlines daarentegen doet niet aan service en neemt voornamelijk chagrijnig Amerikaans personeel in dienst. Ze hadden daarnaast een of ander raar systeem dat je je bij je overstap moest melden aan de balie, en dan werd je blijkbaar ingedeeld in een groep om te boarden. Maar omdat wij redelijk laat vanuit de douane aankwamen bij de gate, hadden wij die informatie gemist en we stonden keurig met onze boardingpasses te wachten totdat al die groepen geboard waren. Toen werden we inmiddels al omgeroepen, dat we ons toch echt naar de gate moesten begeven, waar we dus al ruim een half uur netjes zaten te wachten. Bijkomend leuk dingetje was dat al die Amerikanen met hun honderd stuks handbagage inmiddels alle bagage compartimenten in de cabine hadden gevuld, dus iedereen die een beetje grote koffer handbagage had, moest die verplicht gaan inchecken voor in het ruim. Onze rugzakken waren nog net groot genoeg om wel mee te nemen in de cabine, maar we moesten het dan wel onder onze stoel zetten. We hadden wel veel meer beenruimte, maar verder was het vliegtuig alles behalve luxe. Geen eigen scherm in de stoel voor je, een kapotte wc (dus twee wc's voor een afgeladen vol vliegtuig, wat lange wachtrijen betekent) en bij het opstijgen rammelde de hele bovenkant van het vliegtuig vervaarlijk heen en weer... Maar, ondanks dat we ook nog door een heftige onweersbui vlogen (mooi gezicht wel, de bliksem van boven de wolken), maakten we toch een soepele landing op Quito airport.
Daar was de aankomsthal ook weer een beleving op zich. Het stond stampvol met Ecuadorianen, die per persoon letterlijk en niet overdreven 5 koffers bij zich hadden. Die moesten allemaal door een scanapparaat, waar een wachtrij voor was. Maar omdat de bagagebanden nogal onhandig ingedeeld waren, kon je allereerst al niet door de mensenmassa om bij de bagageband te komen waar je moest zijn. Ondertussen staan er mannetjes van het vliegveld al wel alle koffers van de band te halen en op de grond te zetten. Zie tussen al die mensen dan nog maar eens je koffer terug te vinden... Vervolgens is het niet meer mogelijk om vanaf de voorste bagageband nog achteraan in de rij aan te sluiten voor de bagagecheck. Dus alle mensen uit de voorste banden, sluiten ergens halverwege in de rij aan en kruipen feitelijk voor. Dat betekent dat mensen die bij de achterste bagagebanden staan, nooit verder in de rij komen, omdat er constant mensen van de andere bagagebanden tussenkruipen. Die gingen dus protesteren en besloten eigenhandig de paaltjes voor de wachtrij te verplaatsen en een eigen doorgang te creëren. Kortom, 1 grote chaos, schreeuwende mensen, mopperende mensen.. maar we hebben ons er ook tussendoor gewerkt en konden daarna redelijk soepel een taxi induiken die ons netjes naar ons hotel bracht.
Het hotel bleek niet echt een duidelijk hotel te zijn. Er hangt niet eens een naambord en het is eigenlijk gewoon een woning van een familie, waar ze kamers in verhuren. We hebben wel een grote kamer, met veel ramen en luiken. Het feit dat we oordopjes bij de kamer kregen om geluid van de straat buiten te sluiten, was enigszins verontrustend, maar we waren moe genoeg van de reis om ons daar niks van aan te trekken.
Quito by night vanuit het vliegtuig.
Onze kleurrijke kamer.
Onze badkamer, met natuurlijk de bekende widowmaker douche.
Het uitzicht vanaf onze kamer. Zoals te zien regende het behoorlijk hard. Normaal zou dat dagelijks een half uurtje moeten zijn, maar deze dag was de uitzondering op de regel en het heeft uren geonweerd, gehageld en nog meer geregend. Volgens de eigenaar van ons hostel is dat een goed teken, want dan is het morgen droog (in het kader wat vandaag valt, kan morgen niet meer vallen, zeg maar...). Maar hij is een supergoeie gastheer, die ons allereerst vanochtend persoonlijk heeft verwend met een heerlijk uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan. Daarnaast heeft hij ons vanalles verteld over de omgeving, wat vooral wel te doen en welke plekken te vermijden. En toen we 's middags weg wilden met onze regenjassen aan om een eind te gaan lopen, kregen we daarvoor niet eens de kans, want hij bracht ons wel even. Want taxi's schijnen niet te rijden als het regent (want dan wordt de bekleding nat) en lopen in de regen, dan doe je toch niet? Uiteindelijk deden we er langer over om in het centrum te komen dan wanneer we waren gaan lopen, want het hele centrum was 1 grote file, maar het was goed bedoeld en ach, we zijn inderdaad droog gebleven.
We hebben nog niet heel veel van Quito zelf gezien op dit moment, we zijn alleen nog in het nieuwe centrum geweest en een klein stukje van waar ons hostel ligt. Maar onze indruk tot nu toe is dat het een hele leuke stad is, mooi gelegen tussen de bergen, veel kleine straatjes omhoog en omlaag, trappetjes overal en vriendelijke, relaxte mensen. Helemaal niet een drukke, vieze of onveilige stad, zoals je wel vaker leest over Zuid Amerika. En de openbare wc's en in restaurants zijn zelfs schoner dan dat we ze in Europa gewend zijn.
We hebben tot nu toe nog weinig echt last van de hoogte gehad. Je merkt het natuurlijk wel, we werden wakker met een doffe hoofdpijn en als je een straatje omhoog loopt, dan ben je al snel kortademig. Maar het valt tot nu toe reuze mee. Volgens de gastheer is dat morgen alweer voorbij. Plan is daarom om vrijdag 30 november met de Teleferique nog hoger te gaan om van het uitzicht over Quito te gaan genieten.
Verder hebben we onze eerste dag gebruikt om verschillende tourbureautjes af te gaan om de beste aanbieding voor de Galapagos eilanden te vinden. Dat blijkt behoorlijk makkelijk, last minute aanbiedingen genoeg en als we wilden konden we morgen al weg. Maar we willen natuurlijk weer niet de standaard route, dus het was nog best een zoektocht om precies dat te vinden wat we willen. Dat is alsnog niet helemaal gelukt, maar ja, alles kan, maar kost dan wel heel veel geld. Het is nu nog steeds heel veel geld, maar wel in een prijs-kwaliteitsverhouding waarmee wij denken het uiterste eruit te halen en heel veel mooie dingen hopen te gaan zien. Vanaf 12 december tot 20 december zullen we dus in de Galapagos zijn.
Na de Galapagos eilanden gaan we drie dagen de Amazone in, volledig afgesloten van de bewoonde wereld. En omdat we toch wel wat beperkt zijn in tijd, hebben we voor zaterdag 1 december een binnenlandse vlucht geboekt naar Loja. Vanaf daar gaan we langzaam omhoog reizen richting Guayaquil, waar onze vlucht naar de Galapagos op 12 december zal vertrekken.