Amazone

Dinsdag de 18e zijn we naar Tortuga Bay op Isla Santa Cruz gegaan, een broeierige wandeling van 3 kilometer over deze "Chinese muur".

Maar het was wel een typisch tropisch wit zandstrand met heel veel leguanen.

Een dagelijks tafereeltje bij de vismarkt in Puerto Ayora. De kreeften op de grond, vis op de snijtafel, zeeleeuw bedelend eronder en pelikanen overal er omheen.

De haven van Puerto Ayora.

Na een nachtje in Quito, vlogen we op 21 december van Quito verder naar Lago Agrio, waarna we verder naar de middel of nowhere in de Amazone zouden gaan. We werden keurig opgewacht in Lago Agrio airport door onze gids, en nadat we onze drie medereizigers hadden opgepikt, vertrokken we voor een 2,5 uur durende autorit. Die rit eindigde bij een rivier en van daar gingen we verder met een bootje, voor een drie uur durende tocht, om er zeker van te zijn dat we echt zo ver mogelijk van de bewoonde wereld zouden eindigen. Het was meteen duidelijk dat dit een back to basic tripje zou worden en geen luxueus tourtje. We kregen een lunch, die ze 's ochtends al hadden gekocht en meevervoerd hadden in een warmhoudbakje. Dus we aten koude kip, slappe friet en wat kleffe rijst. Maar als de gids er maar hard genoeg bij riep dat het "muy rico" was, dan ging je het bijna geloven...
Vervolgens konden we een sanitaire stop maken in de gezellige wc van hierboven. Nadat we mister bug hadden doorgespoeld althans. En we hadden in Afrika weliswaar ook een "loo with a view" gehad, maar het uitzicht vanuit deze deurloze wc naar buiten over de straat (zie foto onder) was toch wel een beetje too much. In dit geval was het echt beter om achter een lokale struik te gaan zitten. Ook de tweede sanitaire stop die we later zouden maken, bij het huis van de bootman, was erg grappig. Er werd gevraagd of iemand een "bathroom" nodig had, want dan kon je die in het huis van de bootman gebruiken. Alleen bleek de "bathroom" hier gewoon de boomgaard te zijn, waar je achter een boom kon gaan zitten....

De boot waar we drie uur op een houten bankje moesten hangen op weg naar
ons "resort". Ook erg leuk dat je dan sommige andere bootjes langs ziet komen met echte beklede stoelen en snelle motoren. Maar ja, wij doen het local style natuurlijk.

's Avonds maakten we onze eerste bootexcursie vanaf het resort, al peddelend met een kano. Aan de overkant van de rivier kwamen we dit wolaapje tegen, die een tien maanden oud weesaapje bleek te zijn, die min of meer is opgevangen door ons resort. Haar moeder is vermoord door de lokale bevolking om op te eten toen ze twee maanden oud was. Nu zijn ze bezig om haar te leren voor zichzelf te zorgen en ze hopen dat ze kan aansluiten bij een groep wolapen als ze 14 maanden is. Ze is duidelijk wel een wilde aap, maar ze is ook gewend om mee te reizen op de kano. Ze staat dan te wachten aan de oever en springt vanaf een boom in de kano, om alle aanwezigen te inspecteren en vooral om te kijken of er koekjes en snoepjes aan boord zijn. Zodra ze iets ontdekt, dan wordt het een gehaaide tante en ze wordt pissig als ze het lekkers vervolgens niet krijgt. Maar ja, met zo'n wollig uiterlijk en zo'n leuk eigenwijs smoeltje is ze uiteindelijk vooral grappig en aandoenlijk om naar te kijken.

Een uitzichtje vanaf de boot in de jungle.

Nadat we Lianna, zoals ze genoemd is, de eerste dag met moeite van onze boot weer terug aan haar kant van de rivier kregen (omdat ze anders bij het resort de keuken leegrooft), besloot ze de tweede dag zelf dat ze niet meer mee terug kwam. Ze verdween in de jungle, nadat ze ons eerst heel lang gevolgd was. Maar dat doet ze vaker en ze komt meestal vanzelf weer terug. En inderdaad, de volgende dag kwamen we haar in de jungle weer tegen en was ze ons weer aan het volgen. Maar ook toen liet ze zich niet gemakkelijk vangen. Uiteindelijk kwam ze voor een snoepje uit de boom, maar vervolgens wist ze toch bij de keuken van het resort uit te komen. Door haar te chanteren met een banaan is ze toch weer terug gegaan naar de overkant van de rivier, maar dat was een lastig klus.

Vogels met een kuif, die het geluid maakten van een zaag.

De eerste avond zouden we een avondwandeling door de jungle doen, maar het regende zo hard, dat er toch geen dier te zien zou zijn, dus dat hebben we doorgeschoven naar de tweede avond. Toen konden we ook de kaaimannen in de rivier mooi zien. Het waren dwergkaaimannen, dus niet indrukwekkend groot.

In de jungle hebben we vooral veel insecten gezien.

Een mooie wandelende tak.

Elke dag hebben we wel regen gezien, soms urenlange stortbuien. Onze excursies werden er meestal omheen gebouwd, dus in de boot of in de jungle hebben we er niet veel last van gehad. Maar over het algemeen was alles altijd nat, klam, vochtig, modderig en vies. Je moest ook rubberlaarzen aan om de jungle in te gaan, omdat je regelmatig tot je knieën in het water of de drek stond.
Ons hutje zelf was verder heel basic, zoals verwacht. Er stond een bed met een klamboe er omheen en dat was het. Aan 1 kant van het hutje zat nog een muur van gaas, maar daarboven was alles alweer open en de zijkanten waren ook open, dus veel nut heeft zo'n gaas dan niet. En de douche was een koude douche van bruin rivierwater, dus of je daar nou zo schoon van werd... Dan kon je beter gewoon even in de regen gaan staan.
Verder deelden we de hut met spinnen (die de eerste dag toen we de sprei opensloegen, vrolijk uit bed kwamen lopen), kakkerlakken, sprinkhanen, muggen, motten, kikkers en andere insecten. Maar ja, als je moe bent, slaap je overal doorheen.

Dit witte ding is een enorm wespennest, die in een boom aan de overkant van de rivier hing. Op de terugweg is Yvonne nog gestoken door zo'n wesp en die zijn best gemeen...

Een mooie rups, die ooit een vlinder wordt.

Op het programma stond ook piranha vissen. We hadden daar niet al te hoge verwachtingen van, omdat we van andere reizigers al hadden gehoord dat je urenlang niks vangt. Maar dat bleek echt veel leuker dan verwacht. We gebruikten stukken vlees als aas en je voelde al snel dat er aan gebeten werd. Alleen waren de meesten zo slim om het aas van de haak te eten, zonder zelf eraan gespiest te worden. Maar wij waren natuurlijk de enige twee, die het wel lukte om allebei een piranha naar boven te hijsen. Ze waren niet zo groot, maar dat maakt niet uit, ze hebben zeker tanden.

Yvonne ving vervolgens ook nog een andere grote vis en mocht zich daarmee de visser van de dag noemen :-). De gids had nog nooit meegemaakt dat een toerist zo'n soort vis vangt, omdat die normaal alleen levend aas eet. Maar ja, met de speciale touch van Yvonne en fingerspitzengefühl, wist zij de nietsvermoedende vis met de speciale truc van het bewegende aas toch in de val te lokken. Haha! We konden hem meenemen om op te eten, maar de vis keek Yvonne zo beschuldigend aan, dat we hem met zijn gepiercete lip toch maar terug hebben gegooid in het water.

En nog een goed gecamoufleerd beestje. We hebben deze keer weinig grote dieren gezien. Er waren wel apen, maar vaak hoog in de boom, te ver weg voor een foto. Wel tapirsporen, maar geen tapir. Wel een slang, maar die was ook snel weg. Wel brulapen gehoord, maar alleen ver weg gezien. Dat lijkt deels met de tijd van het jaar en de vele regenval te maken te hebben, maar ook met het simpele feit dat de amazone enorm groot is en wij maar een heel klein stukje daarvan kunnen zien. Van wat we hebben gezien zijn er veel gelijkenissen me andere jungles die we hebben gezien en is vooral de dichtheid van het bos en de grootsheid ervan wat het Amazone maakt. Het is bijzonder makkelijk om daarin te verdwalen en hoe onze gids zich met een machete een weg weet te hakken naar de juiste paden is ons een raadsel. En we hoorden van onze medereizigers een opbeurend verhaal over hun eerdere ervaring met een gids in het cloudforest hier, die het wel gelukt was om te verdwalen. Toen ze na twee uur wandelen dezelfde boom tegenkwamen twijfelden ze al, maar toen ze twee uur daarna opnieuw diezelfde boom zagen wisten ze zeker dat ze in rondjes aan het lopen waren. Die hebben uiteindelijk 7 uur lang door het bos gedwaald en ook nog een staartbeen gebroken... Dus geluk hebben met een goeie gids is een heel bepalende factor voor een succesvol en plezierig jungletochtje.
Die dichtheid van de jungle maakt ook, dat als je dieren wil zien, de parken in Costa Rica bijvoorbeeld misschien wat toegankelijker zijn. Het is wel indrukwekkend om te zien hoe deze mensen hier leven, met niks, in het niks. Dat trekken wij voor vier dagen, maar dan zijn we ook heel blij dat we weer in de bewoonde wereld terugkomen.
We hadden overigens geluk dat ons vliegtuig nog ging, want eenmaal aangekomen in Quito, zagen we dat alle vluchten na ons gecancelled waren. We weten niet of dat komt door de actieve vulkaan hier of de kerst, maar we waren erg blij dat wij weer hier zijn.
Eerste kerstdag gaan we vieren met de reizigers die we hebben leren kennen in de jungle en de andere gasten van hun hostel. Die geven een soort feest, waarbij iedereen eten maakt en je samen eet. We zijn een beetje bang dat het een fout backpackersfeest is, maar ja, we konden de uitnodiging ook niet echt beleefd afslaan en het is bij ons hostel in de buurt. Dus wie weet wordt het wel heel gezellig :-).
Dan blijven nog twee dagen over voor een dagtripje en dan gaan we alweer richting het vliegveld voor de terugreis. Fijne kerst allemaal en tot snel!