Cuenca
Zondag 2 december zijn we met LAN airways van Quito naar Cuenca gevlogen. Het was een lekker kort vluchtje voor de afwisseling. Er was niet eens tijd om drinken uit te delen en de tijd dat de electronische apparatuur gebruikt mocht worden in de lucht was niet eens genoeg om 1 nummertje muziek te luisteren, want dan begon de daling alweer. Voor dat kleine half uurtje vliegen hadden we zelfs nog luxe plekken bij de nooduitgang.
Vanuit het vliegtuig hadden we mooi uitzicht over de vulkanen rondom Quito.
In Cuenca aangekomen zijn we eerst maar eens de omgeving gaan verkennen. Eerste indruk van Cuenca was dat er op elke hoek een kerk of ander leuk oud gebouw zit. Verder was heel veel dicht, omdat het zondag was, ook de kerken, verrassend genoeg. En een restaurant vinden 's avonds was helemaal een opgave.
Maandag 3 december zijn we naar Paruqe Nacional Cajas gegaan. We hadden de keuze tussen er naartoe met een tour (à 45 dollar per persoon) of met de lokale bus (à 2 dollar per persoon).... Die keuze was natuurlijk snel gemaakt. Alleen blijken niet heel veel toeristen dat te doen, want het was niet duidelijk waar wij eruit moesten en de chauffeur reed gewoon door bij de entree van het park, terwijl hij maar liefst drie keer had gevraagd waar we naartoe wilden. Het was dat andere passagiers ons in de gaten hielden en dus vroegen: moesten jullie er hier niet uit? Ehm ja, maar ja, hoe kom je eruit dan? De buschauffeur zit in een dichte cabine, er zijn geen stopknoppen en inmiddels waren we ook alweer een paar kilometer verder de bergen in. Blijkbaar is het systeem hier dat je moet kloppen op de deur van de cabine van de chauffeur en dan stopt hij. Maar goed, met hulp van onze medepassagiers werden we er bij de volgende entree van het park uitgezet, waar we alsnog het park in konden.
Cajas is een heel groot natuurgebied, met allemaal lagunes en watervallen. We kozen voor een "makkelijke" hike naar de eerste ingang, waar we weer een bus terug zouden kunnen pakken. Nou, helemaal makkelijk zouden wij de hike niet willen noemen... Het was sowieso alweer op bijna 4000 meter hoogte. Nou zijn we inmiddels redelijk aan de hoogte gewend, maar een berg op lopen op die hoogte is nog steeds best zwaar. Vervolgens loopt het pad langs ravijnen met kolkende riviertjes eronder. Behoorlijk steile klimmetjes naar boven en heftige afdalingen naar beneden, waar mensen met vrij korte benen (lees: Yvonne) op handen en voeten, vastklampend aan graspollen, naar boven moeten of op de kont voorzichtig glijdend naar beneden. Het ging zo steil omhoog of omlaag, dat je ook geen idee had of het pad nog wel verder ging en of je überhaupt nog wel op het goeie pad zat. Maar goed, het was een heel mooi gebied en we hadden veel geluk met het mooie weer, dus ach, een beetje spierpijn is dat wel waard.
Het pad ging door een dicht bebost gebied met sprookjesachtige bomen, waar het pad helemaal soms lastig te volgen was.
Eenmaal uit het park moest je je eigenlijk afmelden bij de entreepost, om te laten weten dat je er heelhuids uit bent gekomen. Maar de post was dicht, dus we gaan er maar vanuit dat ze geen nationale zoektocht naar ons begonnen zijn :-).
Vervolgens moesten we weer terug zien te komen met een bus naar Cuenca. Maar al snel kwam er een taxi voorbij met twee Nederlanders die we in het pak waren tegengekomen en die boden aan om ons mee te nemen. Dus dat kwam even heel goed uit.
Dinsdag 4 december zijn we weer met de lokale bus naar Ingapirca gegaan, een Incaruine. Er is niet bijzonder veel van overgebleven en vergeleken bij de ruines die we in Mexico en Guatemala hebben gezien stelt het niet zo heel veel voor, maar het is evengoed leuk om te bekijken en van een lokale gids wat feitjes erover te horen.
Zo vonden we het bijvoorbeeld leuk om te horen dat ze tegenwoordig nog steeds bepaalde tradities van vroeger hanteren, zoals het volgen van de maancyclus. Bij de nieuwe maan bijvoorbeeld knippen ze vijf dagen hun haren niet en oogsten ze niet, want dan is de oogst slecht. En gisteravond had de oude man van de groep de reflectie van de maan in het water zien schijnen en toen wisten ze dat er koude wind zou komen, die de aardappeloogst kan verpesten. Dus waren ze nu allemaal dorre bladeren aan het branden, om de koude wind weg te houden van de aardappels.
Verder blijft het indrukwekkend om te zien hoe specifiek de oude Inca's al inzicht hadden in de standen van de zon en de maan en daar hun gebouwen op konden aanpassen zodat op bepaalde tijden precies op een bepaalde plek het zonlicht viel.
Rondom de ruines kon je nog een rondje lopen langs oude rotsen, waar figuren al dan niet door de natuur in zijn gemaakt. Zoals de hoofden van Inca's boven en onder.
Woensdag 5 december vertrekken we om 7 uur 's ochtends met de bus naar Zamora, een rit van 8 uur. Vanaf Zamora is het plan om naar Parque Nacional Podocarpus te gaan en daarna weer met een tussenstop in Machale richting de westkust te reizen.